ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ
ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

Η ΓΗ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ
Δεν θα την πάρουνε ποτέ 

 τη γη των Μακεδόνων, 

 τη χώρα την Ελληνική, 

'το χάρμα των αιώνων. ' 

Τη γη που η Ελλάδα μας
την έχει για καμάρι,
 δε θα πατήσει τύραννος,
. εχθρός δε θα την πάρει·· 

Για τη Μακεδονία μας,

 Ελλάδα μας γενναία, 

σκληρά θα πολεμήσουμε,

 τον κάθε επιδρομέα.
Στρατός, φτερά και ναυτικό,
κρατούν γερά τη λόγχη,
για ν' απαντήσουν στον εχθρό
το τρίτο μέγα ΟΧΙ.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 

Μακεδονία ξακουστή, 

του Αλεξάνδρου η χωρά. (2) 

που έδιωξες τους βάρβαρους 

και ελεύθερ' είσαι τώρα. (2)

 Ήσουν και θα 'σαι Ελληνική, 

Ελλήνων το καμάρι (2) 

κι εμείς τα Ελληνόπουλα 

σου πλέκουμε στεφάνι. (2) 

Το διαμαντένιο στέμμα σου, 

για βάλε στο κεφάλι, (1)

 για να φανεί η δόξα σου 

Μακεδονία πάλι. (2) 

Οι Μακεδόνες δεν μπορούν 

να ζούνε σκλαβωμένοι. (2) 

όλα και αν τα χάσουνε. 

η λευτεριά τους μένει. (2)

ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ
Μακεδόνες δράκοντες φρουροί (2 )

της Ελλάδος αετοί (2 )
Κάθε λόφος κάθε κορυφή (2 ) 

άγια λείψανα κρατεί (2)

Τα βουνά μας όλα μαρτυρούν (2 ) 

των εχθρών μας την ντροπή (2 )
Αν τολμήσει εχθρός να μπει (2) 

θα πνιγεί στην προσβολή (2 )

ΙΕΡΗ ΕΚΑΤΟΜΒΗ
Ήθελα νάμαι στα βουνά εκεί, τα δοξασμένα, 

που το χορτάρι .σ' αίματα παλικαριών φυτρώνει, 

κι η δόξα η ελληνική σε χρόνια περασμένα 

γιγαντομάχουςΈλληνες με δάφνη στεφανώνει...

Ήθελα να βρισκόμουνα στα ελληνικά λημέρια
ν' ακούω γύρω να βροντούν αθάνατα ντουφέκια
και να σκορπούν στους εχθρούς φωτιές κι αστροπελέκια !

Το θλιβερό τραγούδι μου ο άνεμος ας πάρει, 

στα λαγκάδια , τα βουνά , παντού να το σκορπίσει... 

Και απ'το βαθύ τον ύπνο του το κάθε παλικάρι 

σιγά σιγά ο αντίλαλος να πάει να το ξυπνήσει.

ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΚΟΝΟΣ
Το κάθε μας χωριό τον Γκόνο υμνεί 

της Ρούλιας τα αντάρτικα ασκέρια, 

που τα' όνομα τους πήραν οι ουρανοί 

χρυσό να το κεντήσουν με αστέρια.

Αιώνια τα ντουφέκια τους βροντούν 

στους κάμπους , στα βουνά , σε κάθε ράχη 

Κι εμπρός από τα μάτια μας περνούν 

αγέρωχοι οι Μακεδονομάχοι.

Τα χείλη ευλαβικά τον Γκόνο υμνούν 

και στήνουν στη θυσία του μνημεία 

οι Έλληνες, που ξέρουν ν' αγαπούν 

τους Ήρωες και τη Μακεδονία .

ΤΟ ΓΚΟΝΟ ΓΙΩΤΑ ΣΚΟΤΩΣΑΝ
Τρία πουλάκια κάθονταν πέρα στου Σκρα τη ράχη . 

Το'να τηράει τα Γιαννιτσά, Γουμένισσα το άλλο , 

το τρίτο το μικρότερο μοιρολογεί και λέει:

 - Το Γκόνο Γιώτα σκότωσαν οι Βούλγαροι κι οι Τούρκοι.

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ
Σε κλαίει λαός . Πάντα χλωρό να σείεται το χορτάρι
στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι , ω παλικάρι.
Πανάλαφρος ο ύπνος σου .Του Απρίλη τα πουλιά
σαν του σπιτιού σου να τα' ακούς λογάκια και φιλιά .
Και να σου φτάνουν του χειμώνα οι καταρράχτες
σαν τουφεκιού αστραπόβροντα και σαν πολέμου κράχτες.
Πλατιά του ονείρου μας η γη κι απόμακρη . Και γέρνεις
εκεί και σβεις γοργά .
Ιερή στιγμή . Σαν πιο πλατιά τη δείχνεις και τη φέρνεις
σαν πιο κοντά.

ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΚΑΜΑΡΩΤΗ
Λεβεντιά καμαρωτή μέσα σε βουνά και δάση
με ντουφέκια, με σπαθί την Πατρίδα να δοξάσει.
Φεύγουν οι εχθροί μας , παν', κάθε Βούλγαρος και Τούρκος
φεύγουν , φεύγουν , δε βαστούν . Ποιος μπορεί να βγει
μπροστά σου;
Γεια σου , Βάρδα αετέ , όμορφο μου παλικάρι.
Γεια σου, βάρδα ξακουστέ ! Ποιος την έχει τέτοια χάρη ;
Τα πουλιά γλυκολαλούν πάνω στα βουνά, στα δάση :
Κάθε κρότος ντουφεκιού την Πατρίδα θα δοξάσει...

Η ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΣΣΑΣ ΜΑΝΑΣ
Δε λαλείς, καημένο αηδόνι, το πρωί με τη δροσιά,
-λάλα, αηδόνι μου, 

γλυκά να ξυπνήσεις τον υγιό μου, που 'ναι στο ψηλό βουνό;
-εις το γερο-Όλυμπο 

Να του πεις, γλυκό μ' αηδόνι, να θυμάται την ευχή:
-την ευχή της μάνας του 

Αν δε διώξει τους εχθρούς μας απ' την ένδοξη μας γη
-τη Μακεδονία μας 

δεν τον έχω πια παιδί μου, μάνα του δεν είμαι πια...

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ
Μας ήρθε η άνοιξη πικρή, το καλοκαίρι μαύρο, 

Ήρθε και το χινόπωρο πικρό κι ανταριασμένο 

Κι ο Κώτας εξεκίνησε να μάσει παλικάρια. 

Τα έμασε, τα σύναξε, τα 'καμε πεντακόσια. 

Κι η μάνα του του έλεγε κι η μάνα του του λέει:
-Γιε μου, πού πας μες τα βουνά και μες στα καταράχια; 

Μη στήσαν καμιά παναγιά, μην έστησαν καρτέρι. 

Βγήκαν βοϊβόδες στα χωριά και Βούλγαροι παπάδες 

κι ένας στον άλλο έλεγε κι ένας στον άλλο λέει:
-Τον Κώτα να χαλάσουμε, τον πρώτο καπετάνιο...


ΝΑΟΥΜΗΣ ΠΑΕΙ ΣΤΗ ΦΛΩΡΙΝΑ
Ναούμης όταν κίνησε στη Φλώρινα να πάει, 

ήταν η μέρα βροχερή , η μέρα Ραμαζάνι. 

Πήγαν να πάρουν τον πασά κι αυτόν τον καϊμακάμη. 

Σ' όλον τον κόσμο ξαστεριά ,. σ' όλον τον κόσμο ήλιος 

και στην καημένη Φλώρινα καπνός κι αντάρα βγαίνει. 

Τρεις μέρες κάνουν πόλεμο, τρεις μέρες και τρεις νύχτες.

Ο ΛΑΒΩΜΕΝΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Πιάστε με δυο να σηκωθώ , σιγά σιγά να κάτσω  

και δώστε μου λίγο χαρτί να γράψω στην Κρήτη. 

Να γράψω στη μάνα μου , πριν να ξεψυχήσω : 

- Μάνα μου, μη με καρτερείς και μη με περιμένεις, 

γιατί από τον πόλεμο πίσω δεν γυρίζω .

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
- Παιδιά μου , γιατί χύνεται δάκρυα με τόση λαύρα 

κι όλα φοράτε μαύρα στο έρμο αυτό σχολειό ;
- Έκαψαν τη δασκάλα μας Βούλγαροι δολοφόνοι
κι έχουμε μείνει μόνοι , χωρίς μανούλα πλειό .
Γιατί από μάνα πιο πολύ μας αγαπούσε εκείνη ,
η δόλια Αικατερίνη από τη Γευγελή .
Της είπαν να παραδοθεί τα τέρατα εκείνα.
Μ' αυτή σαν Μπουμπουλίνα, ενώ πυροβολεί, τους λέει
" Δεν παραδίνεται ποτέ της μια Ελληνίδα ".
Κι ως λύκαινα ηρωίδα τρεις ώρες τους κρατεί.
Μα τέλος την εκάψανε κι επέταξε στα ουράνια
κι εμάς σε μαύρη ορφάνια μας άφησε στη γη .